De geschiedenis van de racehelm (5): de jaren tachtig

De jaren tachtig zijn een betrekkelijk saai tijdperk als het om helmen gaat: slechts enkele steken er qua design bovenuit. Maar dat zijn dan tegelijk ook ware iconen. Daarnaast krijgt de belangrijkste leverancier Bell in toenemende concurrentie van andere firma's als het Duitse Schuberth, het Japanse Karai en in iets mindere mate Shoei.

Nelson Piquet

De helm van deze Braziliaan en drievoudig wereldkampioen is ongetwijfeld een van de mooiste ooit dankzij de prachtige vloeiende lijnen en krachtige kleuren. Het betrekkelijk eenvoudige design was zó dominant, dat het in wezen vloekte met alle wagens waarin hij reed. Zijn zoon zou dit design later in iets fellere kleuren (oranje i.p.v. rood) overnemen.

Dit 'tear drop' design doet enigszins denken aan de helm van zijn landgenoot Wilson Fittipaldi uit de jaren zeventig, met als basis de kleuren van de Braziliaanse vlag (geel en groen). Deze helm heeft ook wel iets weg van de verticale roeispanen op de helm van Graham Hill, maar dan uitgewerkt tot regendruppels. In omgekeerde kleurstelling (groen op geel) zou deze helm later worden gebruikt door zijn neef Christian Fittipaldi.

Volgens een andere theorie moet Piquet's helm gestyleerde tennisballen voorstellen; de vader van Piquet wilde graag dat zijn zoon professioneel tennisspeler zou worden. Wat dit vooral aantoont is dat er, merkwaardig genoeg, eigenlijk heel weinig bekend is over de designs van de helmen tot de jaren negentig. Dit is des te merkwaardiger gezien het grote persoonlijke belang ervan.

Alain Prost

Zo kleurrijk als de helm - en ook de persoon - van Piquet was (die eens met een coureur tijdens een wedstrijd op de baan op de vuist ging), zo betrekkelijk kleurloos was de helm van zijn grote tegenstrever: de Fransman Alain Prost. Desondanks werd juist deze helm trendsettend vanwege de vlakverdeling.
De helm werd als het ware steeds meer opgedeeld in verschillende gekleurde vlakken, in plaats van nog langer één geheel te zijn: een platte bovenkant, een ronde band daaronder en aan de zijkanten verticale of horizontale patronen. De helm kwam er daardoor onder verschillende hoeken (voor-, boven-, zij-en achterkant) ook telkens anders uit te zien.

Door deze vlakverdeling ontstond er tevens meer ruimte voor reclame op de helm. Hierdoor zou de naam van de coureur - zo kenmerkend voor de jaren zeventig - langzaam weer naar de achtergrond worden verdrongen. Logo's van sponsors hadden zich tot dan toe vooral tot de voorkant van de helm beperkt.

Nigel Mansell

Een witte basis, of soms zelfs een hele witte helm (zoals o.a. bij Alan Jones en Rene Arnoux het geval was), kenmerkte de jaren tachtig. Het knappe van het design op de helm van de Brit Nigel Manssel was hoe de gekruiste banen van de Union Jack (de Britse vlag) hierin moeiteloos werden geïntegreerd.

Ayrton Senna

Net zoals Prost de grote rivaal was van Piquet, zo kreeg Prost op zijn beurt te maken met de groeiende concurrentie van een andere Braziliaan: Ayrton Senna. Senna introduceerde ongetwijfeld een van de meest iconische helmen uit de F1-geschiedenis: eenvoudig van kleur met één hoofdkleur (geel) en structuur (twee banen, in groen en donkerblauw); de kleuren van de Braziliaanse vlag.

Eddie Irivine had aanvankelijk vrijwel dezelfde helm, maar veranderde de kleurstelling vervolgens tegen een oranje en later meer rode achtergrond.

Ook Lewis Hamilton zou Senna's helm als uitgangspunt nemen voor het ontwerp van de zijne.

Navolging

Behalve trouw aan de eigen vlag van het land voor een echt klassiek design, namen coureurs steeds meer de helmen van hun voorgangers ter inspiratie. Dit gold bijvoorbeeld eveneens voor Jean Alesi, die zijn helm liet inspireren op die van Elio de Angelis.

De helmen werden ondertussen wel steeds comfortabeler om te dragen (opgevuld met polyester) en gereguleerd qua ontwerp. Sinds 1977 gold er tevens een internationale standaard van de FIA.

Gerelateerde blogs
De geschiedenis van de racehelm (4): de jaren zeventig