In bed met David Cameron

Het is en blijft een bijzondere foto en daarom alsnog de moeite waard om op terug te komen, zeker vanwege de latere gebeurtenissen.

Summary
The British prime minister David Cameron took centre stage in the world of social media on at least two occasions during 2013. This resulted in some remarkable photographic images, but without their proper contextual information bereft of any meaning.

Enscenering

Een man ligt onder een hemelbed uit te rusten met een rode koffer aan zijn voeten. Voor het bed zit een aantrekkelijke, en schaarsgeklede, dame met een glas champagne in haar hand. De foto heeft vanwege de enscenering een ontegenzeggelijke seksuele lading. Het enige merkwaardige is alleen die vreemde rode koffer op bed die ook nog eens duidelijk in de weg ligt voor een eventueel gezellig samenzijn.

Personages

Wie of wat zien wij hier eigenlijk? Allereerst: het is geen selfie, ook al lijkt dit ogenschijnlijk wel het geval.
De foto is genomen door Emily Sheffield en toont haar zuster Alice prominent in beeld op haar huwelijksdag. De kamer is de bruidssuite van een hotel (maar weinig mensen hebben tenslotte een hemelbed in huis staan). De fraaie donkerrood gelakte nagels en rode lippenstift laten zien dat er voor de kaptafel aan de make-up wordt gewerkt.

Mystery guest

De beide zussen Sheffield hebben nog een oudere stiefzuster, Samantha (1971) geheten. En zij is op haar beurt de vrouw van de Britse premier. Op het bed (of eronder) ligt dus niemand minder dan de Britse premier te slapen met, inderdaad, 'a ministerial red box' aan zijn - blote - voeten.
Deze intieme familiefoto toont daarmee tevens de welhaast spreekwoordelijke onafscheidelijkheid van een Britse minister met zijn departementale correspondentie, waar hij mee opstaat en meer dan eens ook mee naar bed gaat. Volgens de Huffington Post had de premier dan ook 'a cosy cuddle with his big red box.' Wie goed kijkt, ziet dat er zelfs nog een document bovenop de koffer ligt.

G-20

De achtergrond van het verhaal is enerzijds de trouwerij van Emily Sheffield met Etienne Cadestin te Sutton-on-the-Forrest bij York op 7 september 2013. Maar anderzijds betreft het tevens de terugkeer van David Cameron na de G-20 top in St. Petersburg.
Eerder op de dag nog had Cameron notabene dezelfde ministeriële koffer, die ten alle tijden geacht wordt 'top secret documents' te bevatten, in de trein laten staan: een regelrechte doodzonde. Hij was even naar het buffet gelopen en had de koffer, met de sleutel erin, achtergelaten in het treincompartiment. Een mede-passagier was zo bedachtzaam om hier een foto van te maken. Volgens Scotland Yard was er niets ernstigs aan de hand; iemand van de bewakingsdienst hield voortdurend een oogje in het zeil.

Bron: Daily Mirror.

'Red boxes' 

De premier heeft overigens voor alle duidelijkheid meerdere 'red boxes': ze zijn aan de buitenkant (linkonder) genummerd en verder ook van departementale initialen voorzien. De gebruikte staat ervan vormt minstens zoveel onderdeel van de folklore.

Een medewerker van de premier draagt koffer nr. 1.

Cameron in de trein met koffer nr. 3.

Social Media

Eenmaal in het hotel aangekomen na zijn treinrit naar York besloot de premier een uiltje te knappen in de bruidssuite. Cameron staat bekend om zijn 'power naps' in de middag. De werkdag van de premier begint meestal om zes uur 's morgens.
Emily Sheffield, assistent-hoofdredacteur van de Britse Vogue, plaatste de foto vervolgens ten behoeve van familie en vrienden op Instagram. Ten tijde van plaatsing van het bericht had zij slechts 8 volgers. Zij dacht de foto alleen voor hen te plaatsen: in plaats daarvan werd dit beeld via de social media (Twitter en Instagram) duizenden malen 'geliket' en nog veel vaker bekeken. Behalve dat zij vergat de foto te verwijderen na plaatsing, had zij ook nog eens niet door dat deze tussentijds door iedereen kon worden gezien.
Het werd zodoende 'an awkward family photo', die na twee weken online alsnog van haar account werd verwijderd nadat zij het boetekleed aantrok ('I am an idiot').

Afscheidsconcert Mandela

De Britse premier zou enkele maanden later nogmaals het nieuws halen vanwege een andere opmerkelijke foto. Ditmaal betrof het een selfie (inmiddels beter bekend als de selfie van het jaar 2013) van de Deense premier Helle Thorning Schmidt samen met president Obama en premier Cameron gedurende de afscheidsceremonie voor Nelson Mandela op 10 december in het stadion te Soweto.

De Deense premier, wier naam tot dat toe internationaal gezien weinig had geklonken, staat in de Britse pers overigens met name bekend als de vrouw van de zoon van voormalig Labour-leider Neil Kinnock. Of in sommige kringen als 'Gucci Diva' vanwege haar niet onbesproken modieus gedrag.
Deze selfie werd vrijwel direct beschouwd als het ultieme bewijs van de trivialisering van het nieuws waarbij wereldleiders meer met elkaar bezig lijken te zijn dan met belangrijke gebeurtenissen. Ook Cameron moest zich in het parlement verdedigen voor zijn (bij)rol.
De maker van de foto, Roberto Schmidt, blogde later zelf dat zijn foto van de selfie een ongelukkige momentopname betrof; zo zou Michelle helemaal niet boos zijn geweest: zij had zojuist zelfs nog gelachen.
Hoe dan ook: eens te meer bewijs, dat foto's zelden lijken wat ze zijn. Het zijn in de eerste plaats verleidelijke plaatjes, maar zonder de juiste context of metadata qua betekenis vrij inhoudsloos.


Gerelateerde blogs:
Pas getrouwd? De relatie Cameron en Rutte verbeeld
Traditie Prinsjesdag: het koffertje
9/11 in fotografische context

De grootste boekendief (en boekenroof) ooit

Enkele weken terug werd de grootste boekenroof ooit (of in elk geval van de afgelopen twee eeuwen) geopenbaard: een uitvoerige reconstructie.

Summary
In the past two years a shocking tale of booktheft on an unprecedented scale in modern times from a prestigious library in Naples has been slowly unraveled. Although largely rooted in the political corruption of Italy, it also throws new light on an industry where provenance is a shady subject amongst book collectors and dealers.

Klokkenluider

De rol van klokkenluider of 'gouden tipgever' in het verhaal is weggelegd voor de kunsthistoricus professor Tomaso Montanari, die vooral onderzoek doet naar het werk van Michelangelo.

‘Het begon met een mailtje dat een bevriende collega uit Venetië mij stuurde op 25 maart 2012’, vertelt Tomaso Montanari, aan de telefoon. ‘Filippomaria Pontani, een docent klassieke filologie, had de Girolamini-bibliotheek in Napels bezocht om er een waardevolle codex uit de vijftiende eeuw te bestuderen.

In zijn mail beschreef hij de erbarmelijke toestand waarin hij die waardevolle bibliotheek had aangetroffen. Maar nog veel erger dan de wanorde was dat twee bibliothecarissen hem hadden toevertrouwd dat hun directeur, Marino Massimo De Caro, die bibliotheek aan het leegplunderen was.’

Vervolgens regelde Montanari een eigen bezoek met een student. Hij was geschokt door wat hij vond. Er liep onder meer een Duitse herder met vleesbot door de gangen; stapels boeken lagen her en der verspreid: op de vloer, op trappen en op tafels. Verder lag er afval op de vloer. Buiten het zicht van de bewakingscamera's vertelde een medewerker hem dat de directeur bezig was de bibliotheek leeg te roven.

Chaos in de Girolamini bibliotheek. Bron: BBC.

Directeur 

Die directeur was Marino Massimo De Caro (40) wiens aanstelling op 15 december 2011 op last van het ministerie van Cultuur was geschied nadat hij er al een half jaar als consultant opereerde. Desondanks had hij geen academische kwalificaties; er was vooral sprake van een politieke aanstelling. Zo werd onder meer de regel dat er alleen een priester aan het hoofd mocht worden gesteld van de bibliotheek gepasseerd.

Volgens oud-minister Giancarlo Galan werd De Caro hem aanbevolen door oud-senator Marcello dell'Utri, in wiens boekenkast gestolen werken stonden van onder anderen Tommaso d'Aquino en Thomas More. Dell'Utri, jarenlang de rechterhand van oud-premier Silvio Berlusconi en onlangs veroordeeld voor banden met de maffia, heeft ze inmiddels teruggegeven.

Al voor zijn aanstelling als directeur haalde De Caro als adviseur van de minister van Landbouw twintig werken uit de bibliotheek van het ministerie. Toen hij deze minister volgde naar het ministerie van Cultuur, zette hij zijn jonge Oekraïense assistente in om de paters van de kloosterbibliotheek van Montecassino af te leiden, terwijl hij een stuk of wat klassiekers van de planken griste. Tussen de buit zaten werken met een geschatte marktwaarde van 200 duizend euro, van onder anderen Galilei, Aristoteles en Dante.

Priester conservator Don Marsano (links) en directeur Massimo De Caro (rechts).

Girolamini

De Girolamini bibliotheek of Bibliotheca dei Gerolamini geldt als een van de mooiste barokke bibliotheken van Napels en is een van de belangrijkste (en oudste) bibliotheken van het land. Het is een van 46 antieke bibliotheken in Italië die door de overheid worden beheerd.
De bibliotheek is tevens de oudste van de stad Napels: opgericht in 1586, met een collectie van ruim 150.000 boeken, waaronder 5.000 zeldzame exemplaren uit de 16e eeuw en 120 unieke incunabili uit de 15e eeuw. Zij kent vier prachtige, achttiende-eeuwse zalen.

Een van de zalen van de Girolamini bibliotheek.

De bibliotheek is gevestigd op het complex van de Girolamini dei Gerolamini, met kerk en klooster, tegenover de basilica van de stad. Hoewel gebouwd als oratorium voor het klooster, was zij tevens open voor het publiek en daarmee een van de vroegste voorbeelden in Italië van een bibliotheek als openbare instelling.

Erfgoed

Zoals algemeen bekend, kent Italië op het gebied van erfgoed een luxeprobleem: een unieke mix rijk aan kunst, cultuur en geschiedenis. Rapporten over verwaarlozing van het nationale culturele erfgoed (tot hele steden aan toe zoals Pompeï) circuleren dan ook al jaren, mede vanwege de beperkte budgetten.
Inspecteurs van het ministerie van Cultuur hadden bovendien geringe toezicht op deze nationale bibliotheek vanwege de behuizing op religieus terrein, met wie de verantwoordelijkheid werd gedeeld. Daarnaast was er al een langer proces van verwaarlozing gaande; de bibliotheek was al enige tijd gesloten. Geschat wordt dat slechts de helft van de boeken uberhaupt gecatalogiseerd was.

Werkwijze

De nieuwe bibliotheekdirecteur ging vervolgens zeer gewiekst te werk. Allereerst vernietigde hij de index of catalogus van de bibliotheek. Hiermee kon de herkomst van de boeken deels worden gewist. Tevens werden de stempels of zegels uit de boeken zelf weggesneden, soms zelfs de hele band verwijderd. Dit gebeurde in het atelier van een restaurateur of conservator in Rome.

Stempel Girolamini op een notenbalk van een muziekblad. Bron: Wikipedia.

Een boek waar het zegel later uit is geknipt. Bron: BBC.

Duizenden zeldzame antieke boeken konden op deze wijze systematisch worden ontvreemd. Een en ander gebeurde overwegend in de avonduren als de bewakingscamera's werden uitgezet. 

Onderzoek

Montanari schreef aan de hand van zijn eerste bevindingen in maart 2012 een klein artikel in de krant Il Fatto Quotidiano, waarin hij het wanbeheer van de directeur hekelde. Nog diezelfde dag kreeg hij een telefoontje van De Caro die hem bedreigde.
Begin april 2012 onthulde de bibliotheekdirecteur zelf dat er meer dan 1.500 boeken uit de collectie werden vermist, waarvan hij ook aangifte deed. Dit bericht diende vermoedelijk als rookgordijn voor zijn illegale activiteiten.
Bezorgde cultuurliefhebbers waren inmiddels een petitie begonnen om hem uit zijn functie te laten verheffen na ook andere meldingen door leden van de congregatie van San Filippo Neri van ontvreemding der collectie. Hoe was het mogelijk dat in een land met zo veel gekwalificeerd en werkloos personeel iemand zonder kwalificaties leiding kon geven aan zo'n beroemde instelling, zo luidde de boodschap?
De Caro werd vervolgens gearresteerd waarna het politieonderzoek in gang kon worden gezet. In een opslagruimte van de directeur in zijn woonplaats Verona werden op 18 mei 2012 meer dan duizend boeken gevonden. Tevens werden er verkoopbewijzen voor andere boeken aangetroffen. Twee bibliothecarissen (een broer en een zus) overhandigden camerabeelden van het verwijderen van dozen met boeken uit de bibliotheek.

C.V.

Gedurende zijn arrestatie gaf de directeur als belangrijkste argument voor verkoop van sommige werken aan dat dit geld noodzakelijk was voor reparaties aan de gehele bibliotheek. In een eerste proces werd de directeur in maart 2013 veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf wegens diefstal. Die mag hij overigens in de vorm van huisarrest thuis uitzitten vanwege zijn bekentenis en medewerking aan het onderzoek. Verder mag hij nooit meer een publieke functie bekleden. 

De Caro bleek bij nader inzien een nogal kleurrijk (zakelijk) verleden te hebben, waaronder ook eentje als gewezen boekhandelaar. De nieuwe directeur genoot daarom al een zekere faam binnen deze kringen. Ook werd hij verdacht van het aannemen van steekpenningen.

Volgens eigen zeggen was De Caro prins (nazaat van de bekende Lampedusa's), doctor en professor, titels waar hij ook graag mee pronkte. Maar bij nader inzien konden geen van deze drie claims met gedocumenteerde feiten worden gestaafd. 

Handel

Daarmee stopte het onderzoek niet: dat breidde zich ondertussen alleen maar uit, naarmate men de reikwijdte van de diefstal op het spoor kwam. Uit de verklaringen van De Caro was namelijk gebleken dat hij niet alleen werkte; hij ontkende eveneens alle boeken te hebben gestolen. Andere verdachten werden daarom geschaduwd en afgeluisterd, waardoor het criminele netwerk steeds beter in kaart kon worden gebracht..
Ontdaan van hun bewijs van herkomst werden de boeken hoofdzakelijk op de internationale markt aangeboden aan boekhandelaren en particuliere verzamelaars. Inmiddels was in de zomer van 2012 internationaal, onder meer via eBay, ruchtbaarheid aan de diefstal gegeven. Men was aldus gewaarschuwd voor mogelijke dubieuze herkomst van antieke boeken uit de periode van de 15e-17e eeuw.

Netwerk

Economisch gewin gold als belangrijkste motief voor de verdachten: bij elkaar gaat het om een miljoenenzwendel. In de antiquarische boekhandel gaan grote bedragen om, variërend van honderden tot vele tienduizenden euro's per stuk.

Een van de nieuwe sporen leidde naar Duitsland. Hier werd in de loop van 2013 de Duitse boekhandelaar Herbert Schauer gearresteerd die 543 boeken uit verschillende Italiaanse bibliotheken in zijn magazijn had liggen. Schauer is sinds 2007 eigenaar van veilinghuis Zisska & Schauer. Voor deze partij boeken betaalde hij op voorhand 1 miljoen euro, nog voordat de boeken zouden worden geveild; dit zegt tevens iets over de verwachte opbrengst.

Tussen de dertien andere verdachten zit de 38-jarige priester Sandro Marsano, die zeker 60 duizend euro opstreek. Als conservator van de bibliotheek schakelde de priester een paar dagen na De Caro's aanstelling in juni 2011 het beveiligingsalarm uit. De aflevering van dozen vol boeken kon nog diezelfde maand beginnen.

De Caro staat eind 2013 met zijn mede-verdachten opnieuw voor de rechter in Napels, ditmaal wegens criminele samenzwering.

Vervalsingen 

Behalve heling van antieke originele exemplaren, werden er tevens vervalsingen in omloop gebracht zo is inmiddels gebleken.

Tijdens een bezoek aan de Nationale Bibliotheek van Italië, zo vertelde De Caro tijdens een verhoor, verwisselde hij de eerste editie van Galileo Galilei's Sidereus Nuncius voor een namaakexemplaar. Het boek dat er nu staat is dus nep. Waar het vandaan komt is onbekend, net als wie het maakte en het aantal andere valse boeken dat circuleert.

Galileo's Siderius Nuncius Magna (1610). Bron: SSPL/reporters.

Deze vervalsingen werden in Argentinie gemaakt (drie van de verdachten zijn Argentijns).

Huzarenstukje

De Caro's vervalsing van werken van Galileo geldt mogelijk als zijn huzarenstukje. Een van de weinige wapenfeiten uit zijn leven is namelijk dat hij een tweedelige studie over Galileo Galilei heeft geschreven. Met deze voorkennis lijkt hij vervolgens op eigenzinnige (en creatieve) wijze aan de slag te zijn gegaan.
In 2005 probeerde hij reeds een kopie van dit werk in de Verenigde Staten te verkopen. Door het opduiken van andere kopieen van ditzelfde boek plus kopieen van andere werken van Galileo konden de vervalsing alsnog worden aangetoond door Nick Wilding, nadat een eerdere Duitse studie de authenticiteit van het boek (met name op uiterlijke kenmerken) had onderstreept.
Het namaken van een heel antiek boek is een bijzonder gecompliceerd proces dat alleen door recente technische ontwikkelingen mogelijk is. Zowel onderzoekers als vervalsers maken hierbij in gelijke mate gebruik van digitalisering, waardoor oude teksten in hun geheel wereldwijd gemakkelijker beschikbaar zijn geworden.

Opsporing

Ondanks de schokkende aard en omvang van de roof, met zijn veronachtzaming voor cultureel erfgoed (waarvan de totale schade volgens een rapport van het ministerie van Cultuur geschat wordt op 20 miljoen euro), schat de politie o.l.v. majoor Antonio Coppola dat inmiddels 80% van de verdwenen boeken uit de Girolamini bibliotheek is opgespoord - een opmerkelijk hoog percentage en uiteraard zeer goed nieuws.
En is er goede hoop dat het merendeel van de overige boeken uiteindelijk binnen enkele jaren alsnog zal worden geretourneerd, zelfs al ontbreekt het totale overzicht. Handel in (gestolen) cultureel erfgoed is vaak schimmig van aard en komt pas na verloop van tijd boven water.
Er zijn tevens plannen om de bibliotheek weer in ere te herstellen. Desondanks is de roof exemplarisch voor de algemene verwaarloosde staat van Italië's bibliotheken volgens een woordvoerder, die onderaan de lijst met prioriteiten staan.
De zaak wordt nu al vergeleken met de grootste boekendief van de 19e eeuw: de Italiaanse aristocraat Guglielmo Libri. Die was zo erudiet dat hij in sommige hoeken nog altijd verdedigd wordt.


Gerelateerde blogs:
Het bizarre leven van archiefdief Barry Landau
Het duurste document (ooit)

Bronnen:
http://www.bbc.co.uk/news/magazine-25403595
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/3554934/2013/12/02/Bibliotheekbaas-ontpopt-zich-als-spin-in-web-van-boekendieven.dhtml
http://www.standaard.be/cnt/dmf20131202_00868444
http://informatisubito.myblog.it/2012/04/19/girolamini-sequestrata-la-biblioteca-il-direttore-de-caro-in/
http://community.ebay.com/t5/Booksellers/The-Girolamini-Library-Thefts-a-message-from-ILAB-President/td-p/2680189
http://www.nytimes.com/2013/11/30/books/unraveling-huge-thefts-from-girolamini-library-in-naples.html
http://www.nytimes.com/2012/08/12/world/europe/naples-librarys-plunder-highlights-entrenched-dealings.html?pagewanted=all
http://www.nytimes.com/2013/12/23/books/book-theft-in-italy-with-a-hint-of-politics.html?src=recg
http://www.theguardian.com/world/2013/jan/30/italy-fears-vanifhing-heritage-sacking-historic-library
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/italy/9596240/Italian-library-director-accused-of-stealing-works-by-Galileo-and-other-books.html
http://homer.gsu.edu/blogs/library/2012/09/26/gsu-faculty-member-uncovers-fake-book-sold-by-corrupt-library-director/
http://www.lagazzettadelmezzogiorno.it/english/german-auction-house-owner-nabbed-in-girolamini-library-case-no648186/
http://www.corriere.it/english/12_aprile_17/girolamini_506eea66-8884-11e1-989c-fd70877d52ac.shtml
http://www.petizionepubblica.it/?pi=Gerolami
http://www.nytimes.com/2013/03/22/arts/design/show-puts-count-guglielmo-libri-in-an-unflattering-light.html http://www.verloren.nl/boeken/2086/231/891/historische/the-life-and-times-of-guglielmo-libri-1802-1869

Celebrating 200 years of Dutch monarchy

This week the celebrations have begun commemorating 200 years of the Netherlands as an independent Kingdom (1813) or monarchy. Historical inaccuracies and myths still abound about the establishment and foundations of the Netherlands in the early part of the 19th century.

Introduction
There is very little material in English on the history of the Dutch monarchy, especially showing more recent developments put in a wider historical context. This essay provides a brief overview for foreign students of Dutch history.

1806-1810

The Dutch notably had already been a kingdom during the preceding years 1806-1810. After the Dutch nation was captured by the French in 1795, the first experiments in democracy (1795-1806) more or less following the French revolutionary model proved to be rather shortlived and were finally replaced by direct French rule.
From 1806 Louis Bonaparte (a brother of the French emperor) was put on the throne of the so-called Kingdom of Holland. In the following years he became liked and respected by the Dutch people. More and more historians nowadays tend to agree that this short period of foreign rule actually proved to be quite beneficial to the Dutch people. For instance, most of the foundations of the new state and society (important institutions, regulations and laws) were laid during this period. This institutional framework proved to be very important in providing continuity.

1813

The re-instatement of the royal family of Nassau-Orange, after their initial flight in 1795 to Great Britain and subsequent exile in Germany, was mostly brought on as the result of international diplomacy in the years 1813-1815. A new biography by John Dew of one of the key players in all of this, Lord Castlereagh, has gone all but unnoticed in the Netherlands (demonstrating the increasing isolation of Dutch historiography from the wider European context).
However Dutch historian Beatrice de Graaf has recently uncovered documents showing several ways the new Dutch king William I (Willem I) has himself tried to influence matters abroad during this crucial period of formation of the kingdom, especially through an agent (baron Von Gagern) in Vienna where most of the diplomatic negotiations took place - the Congress of Vienna - after the fall of Napoleon. The Kingdom of the Netherlands, principally created as a buffer state against any possible future aggression of France, was thus doubled in size (with the addition of present-day Belgium) largely through the efforts of the new king.
Remarkably, there was also a strong continuation of politicians and the nobility throughout the different regimes since 1795. The Dutch regents (or politicians) proved very hard to unseat and the patriciate therefore underwent few changes between 1795-1813. Most recently they have been compared by Matthijs Lok to 'weather vanes', blowing in whatever direction.

Scheveningen

The first official event of the commemorations was a re-enactment yesterday of the landing on the beach at Scheveningen of crownprince Willem Frederik on 30th November 1813, played by a well-known Dutch actor. The landing has been re-enacted by a local society every quarter of a century since.
The actual landing in 1813 though took place at night which make claims like 'the whole of Scheveningen turned out for the event' hardly credible. This historical inaccuracy also makes every contemporary (and later depiction) of the event rather fanciful.

Coll. Haags Historisch Museum.

Royal family

The formation of the Kingdom during the course of the 19th century was very much the work of three successive kings: William I (1813-1840), William II (1840-1849), and William III (1849-1890).
To underline this important fact, a set of new biographies of these rulers has been commissioned and worked upon during the past four years. They were presented on Friday 29th November.
Its authors were given unprecedented access to the private archives of the royal Dutch family. Although truly academic studies, the biographies have been marketed as especially 'revealing'. The biographies are also presented to the general public through an accompanying television series.

Perhaps in tune with more modern times, much has been made in the press of their extra-marital affairs. William I was rather authoritarian but also an enormous workaholic, despite having a second family; William II was blackmailed through his homosexuality into finally accepting a liberal democracy in 1848, and William III was at best a reluctant ruler.

National Committee

The festivities surrounding the bicenteneray are the brainchild of a national committee. This oddly enough exists mainly of politicians and celebrities, with only one historian on board: Henk te Velde. They have chosen five democratic themes or achievements 'to take stock of our past, present and future':

• personal liberty
• governmental stability and the rule of law
• international orientation
• active citizenship
• unity through diversity

These themes will form the backbone of six festivities or national events during 2013-2015, some of them more cultural in origin (concerts etc.).
A very useful website describing the events of 1813-1815, with direct access to a number of contemporary sources, has also been put up.

Constitution

Traditionally, the Orange-Nassau family have been associated with liberty in the Netherlands but through the new Constitution of 1814 they more or less tied down the liberties of the Dutch people.
Henk te Velde underlines the real importance of this new constitution, the second oldest in the world after the U.S. constitution (1776). He especially stresses the way in which William I tried to build a nation, which was mainly embodied by the king himself whose responsibilites took up the majority of the articles of the new constitution (but was later toned down).
But even in the Netherlands older constitutions do exist: between 1796-1806 no fewer than four constitutions were drafted and introduced. Thus the events of 1813-1815 were more reactionary then revolutionary in characterization.

Symbol of unity

The absence of historians on the committee, who are anyway rather confused about the true legacy of 200 years of Dutch monarchy (liberty? national independence?), is perhaps best explained by the fact the Dutch nation at present is only bound together through the popularity of its monarchy. History has been rather unkind to all the other symbols of nationalism introduced in the 19th century.
Almost by default the monarchy thus has become the sole symbol of national unity. This only came about however later in the 20th century through a succession of female monarchs with very differing styles. The earlier 19th century monarchs were rather more divisive in nature.

Upholding traditions

Much was made earlier this year of the new king William-Alexander of the continuation of the Dutch monarchy through the use of the hermeline-lined cloak worn by all the kings and queens since 1815. However, it has recently come to light that in actual fact a new cloak was prepared for the inauguration of Juliana in 1948. And what's more: the bills were left unpaid.

Bill of 1948 for alteration of the royal cloak.

Taken together with other symbolic novelties introduced during the time of the inauguration, there is real evidence the Dutch monarchy has become less concerned with historical precedents in providing a role model for upholding tradition.
Instead, the new order of the day seems to be style over substance in a bid for ever more popularity. This is nowhere better represented than in the increasing impotance given to the fashion statements of queen Máxima. The gradual loss of any real constitutional or political role over the past two centuries is the main reason behind all of this.

Modernization

The new king himself meanwhile seems to prefer a loser style of governing. In Belgium for instance the new king Filip has taken up his old prerogative of granting a royal pardon; it seems highly unlikely this will ever happen again in the Netherlands.

Just one day after its presentation last week, it was revealed the new poststamp depicting the king features a British instead of a Dutch crown by way of stylization. Instead of being a mistake, the designers said they did this on purpose. It is unknown whether palace officials were in anyway consulted on this matter.

Foto ANP.

It is yet another sign the Dutch monarchy is discarding or changing old symbols in the way it likes to represent itself to the people.

L. Aletrino, Drie Koningen van Nederland (Amsterdam 1959).